Powojenne zapotrzebowanie na kolejowy transport wewnątrzzakładowy, zaowocowało powstaniem w 1947 roku dokumentacji konstrukcyjnej lokomotywy spalinowej typu Ls40 o mocy 44 KM, która była adaptacją i rozwinięciem planów przedwojennej niemieckiej lokomotywy przetokowej OMZ122. Jej produkcji podjęła się 1952 roku Fabryka Lokomotyw im. F. Dzierżyńskiego w Chrzanowie. W latach 1952-1961 wyprodukowano 581 sztuk pojazdów typu Ls40, w pięciu wariantach karoserii. Spalinowozy te oznaczone serią SM02 nie znalazły szerszego zastosowania w PKP. Wynikało to z ich niewielkich osiągów (zasięg: ok. 60 km, maksymalna prędkość: 11 km/h). Jednakże, pod oznaczeniem Ls40, były szeroko używane do obsługi bocznic zakładów przemysłowych jako małe, ekonomiczne i lekkie lokomotywy mogące przetransportować niezbyt duże ładunki. W takiej roli można było je często spotkać do lat 90. XX wieku. Tendencja odchodzenia małych i średnich zakładów od korzystania z transportu kolejowego doprowadziła do skasowania lub odstawienia maszyn tego typu. Jest to najmniejsza (długość: 6 m, masa: 16 ton) spalinowa lokomotywa normalnotorową wyprodukowana w powojennej Polsce. Prezentowany w muzeum egzemplarz o nr fabrycznym 4557 i wojskowym WP 01-400-17, wyprodukowany został w 1956 roku i pochodzi z Jednostki Wojskowej w Potoku (granica polsko-niemiecka). Pojazd przekazany został TKW przez Ministerstwo Obrony Narodowej.